Meer tijd voor patiënt, dankzij ICT

Gedurende het lezen van dit artikel viel ik van de ene verbazing in de andere. Zo wordt gesteld dat “ziekenhuizen, gedreven door de belofte van efficiëntie en door eisen van verzekeraars, steeds meer ICT gaan inzetten” Zoals ik het begrijp stellen de heren Van Hall en Daenen dat ICT ten koste gaat van de patiëntenzorg. Waarmee het idee wordt gevoed dat de keuze moet worden gemaakt tussen ICT of zorg. Maar dit is helemaal geen dilemma! De zorgmedewerker besteedt de tijd aan zorg, de ICT’er aan ondersteuning van de zorg. De voorbeelden in het stuk gaan veelal over administratieve last, niet over ICT, hooguit over de inrichting hiervan. Maar in dat geval zou je juist pleiten voor extra investeringen in de ICT.

 

De harde realiteit is dat  we te maken hebben met een vergrijzende beroepsgroep en tegelijkertijd een vergrijzende bevolking. Ofwel, de zorgvraag blijft toenemen en het zorgaanbod komt steeds verder onder druk te staan. Dan kun je roepen “er moet meer tijd besteed worden aan de patiënt”, maar de tijd en mensen zijn er simpelweg niet. Natuurlijk kun je zorgmedewerkers vragen om 60 uur te gaan werken of, net als het Verenigd Koninkrijk dat doet, artsen uit andere landen vragen hierheen te komen en het probleem af te wenden op de bevolking van lage-inkomenslanden, maar dat zijn mijns inziens een vrij asociale oplossingen.

 

Naast de efficiency slagen heb ik het nog niet eens gehad over de mogelijkheden voor daadwerkelijk betere zorg. Denk aan de recente (?) opkomst van AI. Alhoewel de meningen (kans of bedreiging) over AI in algemene zin sterk uiteen lopen, kan dit de kwalitatieve zorg aanzienlijk helpen verbeteren. Nu al zijn AI modellen in staat om scans en röntgenfoto’s te interpreteren en artsen te wijzen op afwijkingen die met het blote oog nauwelijks waarneembaar zijn. Of denk aan de algoritmen die het ziekteverloop bij verschillende kankers kunnen voorspellen en behandelvoorstellen kunnen doen. Om dit goed en veilig te kunnen doen heb je echter wel integere data en systemen nodig. En dat vereist nu eenmaal investering in ICT. Het resultaat is wel dat de arts hiermee in staat is om patiënten nóg gerichter en beter te behandelen, wat uiteindelijk meer levenskwaliteit en tot minder behandeltijd leidt. Voor zowel arts als patiënt een win-win.

 

 

Op dit onderdeel kunnen we elkaar vinden. De mogelijkheid tot menselijk contact moet niet worden vervangen door spraakrobots. Echter ook hier wordt een dilemma geschetst waarin ik mij niet herken. De partijen waar ik kom bieden alternatieve communicatie niet in plaats van de bekende klassieke opties, maar juist als extra mogelijkheid. En dit gebeurt niet zomaar, dit komt voort uit vragen en wensen van de patiënt zelf. Hierin wordt onder andere rekening gehouden met (demografische) trends, gebruikersonderzoeken en patiënten-panels. En alhoewel we nog vaak het beeld hebben dat “oude” mensen niet met ICT om kunnen gaan, blijkt het tegenovergestelde vaak de realiteit. Laat onverlet dat je oplossingen zo gebruiksvriendelijk mogelijk moet aanbieden, maar dat geldt voor elke leeftijd. Zo’n optimale gebruikservaring vereist wel serieuze tijd en aandacht, tenslotte er bestaan vele mensen en wensen.

Kortom, wanneer we de ICT als ondersteuning serieus nemen ontstaat er veel meer tijd voor de patiënt.